Slow life jako celebracja indywidualności

Znacie piosenkę Natalii Kukulskiej “Przychodzimy tylko raz”, jeśli nie to przytoczę refren:

“…Przychodzimy tylko raz, tylko raz siebie masz. Przychodzimy tylko raz, żeby SOBĄ SIĘ STAĆ...”.

Piękne słowa. I tu na wstępie chciałabym dodać, że od zawsze broniłam jednostek i indywidualności.

Zawsze wierzyłam i ceniłam tych, którzy trudzą się by dowiedzieć się “kim” tak naprawdę są i “co” chcą robić w życiu.

Oczywiście inspiracją do dzisiejszego posta jest czytana przeze mnie ostatnio książka Joanny Glogazy “Slow life. Zwolnij i zacznij żyć” i jej fragment o “celebracji indywidualności”, w którym pisze:

…”Slow life to celebracja indywidualności. To zachęta do ZATRZYMANIA SIĘ, SPOJRZENIA W GŁĄB SIEBIE I ODKRYCIA co leży w naszej naturze, co chcemy dać światu i jak chcielibyśmy być zapamiętani.”…

…”Nikt inny nie dysponuje taką mieszanką talentów, doświadczeń i zainteresowań, nikt inny nie może WNIEŚĆ tego co ty. Pielęgnuj to, co masz do powiedzenia i ZDZIAŁANIA.”…

I tego się trzymajmy, a nie kopiowania innych 😉

Kiedyś pamiętam, że przyjaciółka dała mi taką samą radę jak autorka książki, czyli “bądź sobą” i znajdź sposób na siebie i własne szczęście. Często robiąc to co inni, zapominamy, że to jest niekoniecznie dla nas.

Ci którzy się dziwią, że nazywam siebie SLOW MUMMY, muszą też wiedzieć, że owo SLOW znaczy raczej “bardziej świadomą”, niż jak się powszechnie myśli “powolną”. Zwolniłam, ale jednym z powodów był fakt, że zapominałam najzwyczajniej w świecie kim jestem i co chce w życiu robić.

Teraz już wiem, że tylko nasz wewnętrzny kompas może nas gdzieś zaprowadzić, a nie ślepe naśladownictwo, choć to też forma rozwoju i nauki. Tyle, że na samym początku. Zupełnie jak moje dziecko, kiedy patrzy jak trzymam widelec i jak myję zęby. Z czasem już zacznie BYĆ SOBĄ, coraz bardziej SOBĄ, odrębną OSOBĄ.

Fotografia: Maciej Wasilewski